Sabah, okul yolundayız… Apartmanın kapısında, üst kat komşumuzun fabrikasının görevlisi, minibüsün içinde bekliyor. Minibüsün motoru çalışıyor, farları ve dörtlüleri yanmakta… Rüzgar ters bir bakış atıyor kurbanına. Adamcağız gülümsüyor, günaydın anlamında… Bizimki şoför tarafındaki camın kenarına yaklaşıyor. Gayet sert bir tonda:
Rüzgar : Farlarını kapasana
Amca : (Gülerek) Aaaa açık mı kalmış?
Rüzgar : Açık kalmış evet. (Adeta bağırarak) Şimdi gece mi ki, açtın farlarını? Allah Allaaahh!
Görkem: Rüzgar, n’oluyo? Hiç öyle konuşulur mu kocaman amcayla?
Rüzgar : Anne, şimdi gece diil ama.
Görkem: Tövbe tövbeeee. Oğlum ne bu sinir? Pazartesi sendromu heralde.
ruzgarligunlervegeceler.com 
Gerçekten böle mi konuşta edemle :)))))))
aynen 🙂