Oğlum konuşmaya başladığından beri (konuşmayı uzun bir süre tercih etmedi Rüzgar, yaklaşık üç sene kadar), “Şu söylediklerini aman unutmayalım, ay bi kenara yazalım. Geçen gün anlattığı o komik şeyi nereye not almıştık? Ayyy annem, kağıdımı atmış, kahretsin” sayıklamalarına bulduğum bir çözüm bu adres… Öyle “Benim çocuğum çok farklı, acaip zeki, indigo ya da kristal çocuk olabilir” geyiklerine hiç girmem, girenlerden de hazetmem. Benim amacım, hem dünyanın dört bir tarafına dağılan akrabalarımız, dostlarımız bu vecizelerden faydalansın, hem de bize hatıra kalsın. Tabii bizi tanımayanlar da okur, benimle beraber çocuğumun renkli dünyasına tanıklık eder, kendilerininkileri de paylaşırlarsa çok mutlu olurum.
Belki Rüzgar ileride sinir olacak bana, özel dünyasını ortaya serdiğim için kızacak ama ne yapalım, anne olarak bu kadar da karar hakkımız olsun değil mi?
ruzgarligunlervegeceler.com 
sonsuz katılıyorum 😀 bizimde annelerimize kızdığımız çok konu olmuştur zamanında ama klasiklesen “anne olunca anlarsın” durumu söz konusu sanırım varsın kızsınlar, baba olunca anlarlar elbet 😀
Valla ben gitgide anneme benzemeye başladığımı (hem de sinir olduğum özelliklerini alarak) dehşet içinde farkediyorum. Bayağı zaman aldı ama sanırım onu anlıyorum artık.