İyi insanların başına kötü şeyler geldiğinde

Geçen yıl melek olan güzeller güzeli Nehir‘i büyük olasılıkla tanıyorsunuz. Onun muhteşem, cesur yürek, savaşçı annesi Zeynep’i, kocaman dağ gibi desteğiyle babası Mahmut’u ve ailenin ilham kaynağı ablası Leyla’yı da… Ben ve Nehir’i merakla, umutla takip eden tüm aileler, o minik kızdan çok şey öğrendik. Hayata bakışımız, sorunlarla başetme biçimimiz hatta çocuklarımıza yaklaşım şeklimiz değişti. Şimdi bu güzel aile, seneler süren savaşlarının ardından acılarıyla yüzleşmekle yetinmiyor, ilahi bir görevi de üstleniyorlar. Ayrıntıları Bayazıt Ailesi’nin dilinden, aşağıda veriyorum. İstanbul’da olanlar: Hepimiz neredeyse günde 24 saat koşturuyoruz. Bu Pazar da tedavi gören çocukların hayatına dokunmak için koşalım, yürüyelim, gücümüz ne kadarına yetiyorsa, onu yapalım.

Bizi geçmişe ve acımızın içine hapseden, “Kimin suçu?” “Neden başıma bu geldi?” soruları yerine, bize geleceğin kapılarını açan şu soruyu sormalıyız: Şimdi başıma bu geldiğine göre, bu yaşadıklarım ile ne yapacağım?

Harold S. Kushner, “İyi İnsanların Başına Kötü Şeyler Geldiğinde” adlı kitabından

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kızımız Nehir’in tedavisi süresince, ailemiz, yakınlarımız, dostlarımız bizimleydi. Bizi şaşırtan ve bize daha da güç verenler, sadece yakınımızdakiler değil, bizim hikayemizi öğrendikten sonra yardımımıza koşan gönüllüler oldu.

Kanser tedavisi zorlu bir yolculuktur. Hem uzun hastane kalışları gerektirir, hem de hastane dışında dikkatli bir bakım. Bu süreçte önemli bir amacımız Nehir’in çocukluğunu yaşamaya devam etmesini sağlamak oldu. Bu arzumuzu bir yandan çocuklar düşünülerek hazırlanmış hastane şartlarının yardımı, bir yandan da etrafımızdaki gönüllüler sayesinde gerçekleştirebildik.

Kimi zaman, öğle tatilindeki bir doktorun çaldığı piyanonun sesini dinlerdik; kimi zaman elinde gitarı ile odaları dolaşan bir gönüllü, Nehir’in sevdiği bir şarkıyı çalar, kızımız eşlik ederdi. Sonraki gün bir gönüllü abla elinde boya ve elişi malzemeleri ile geliverir, Nehir’le boyama yapardı. Derken, akşam olduğunda, kapıda bir minik seyyar araba belirir, patlamış mısır veya minik ev yapımı yiyecekler dağıtılırdı. Başka bir gün üzerinde Nehir’in adı işlenmiş bir yastık kılıfı, seveceği bir battaniye hediye edilir, o hastane yatağı birden Nehir’e ait oluverirdi.

Liste çok uzun… Bizi yalnız bırakmayan ve Nehir’i gülümseten tüm onlarca gönüllüye yürekten teşekkür ediyoruz.

İşte şimdi sıra bizde. Yaşadıklarımızdan öğrendiklerimizi Türkiye’de çocukları kanser olan ailelere yardım etmek için kullanacağız. Bu zorlu dönemde ailelerin yanında olacağız ve şu anda tedavi görmekte olan çocukların yaşam kalitelerini arttırmak için çalışacağız.

Umutla!

Peki, Nasıl?

İki yolla.

Birincisi, tedavideki çocukların çocukluklarını yaşamaları için projeler üreteceğiz veya önerilen projelere destek olacağız. Buna bağlı olarak ailelere de bu süreçte destek olacağız.

İkincisi, Türkiye’de kullanılmakta olan tedavilerin kalitelerini arttırmaya yönelik çalışacağız. Bu doğrultuda doktorları ve bakımları üstlenen hemşireleri destekleyeceğiz.

Türkiye’de bu konuda çalışan vakıf ve dernekler ile işbirliği içinde olacağız. İlk örneğimiz, KAÇUV yararına gerçekleştireceğimiz, Nehir’in anısına düzenlediğimiz aile koşumuz.

Detaylı bilgi ve katılım formu için:

http://www.coyag.org/content/33452/etkinliklerimiz.html