Dinle…

Görkem ve Rüzgar, okul yolunda…  Sohbet konusu, genelde olduğu gibi, arabalar.

Rüzgar : Anneee, bu jip çok güzelmiş.

Görkem: Bence de Rüzgar’cım.

Rüzgar: Onun markası ne?

Görkem: Kia

Rüzgar: Olmaaazzz

Rüzgar’ın, son günlerde iyice zirveye ulaşan inatlaşmalarından bezmiş olan Görkem, kızgın bir tavırla yanıtlar:

Görkem: Ne demek “olmaz” oğlum? Soruyorsun, ben de cevabını söylüyorum.

Rüzgar: Ama arabanın markası o diil anneeeeee.

Görkem: Madem biliyorsun, neden bana sordun o zaman?

Rüzgar: Bilmiyorum ki.

Görkem: (İç ses: Yaa sabır) Rüzgar’cım, benim tatlı oğlum, bilmiyorum diyosun, benim söylediğime de itiraz ediyosun. Anlamadım ki ben şimdi…

Rüzgar: Ama İkea diye araba markası olmaz ki anneee.

Canım oğlum, iyi ki öfkeme yenik düşüp sana kızmamışım. Önce dinle derler ya, onun bir örneği gibi bu olay…

Not: Şu anda, annemin evinde yazımı yazarken annem ve arkadaşı Sevinç Teyze arasında, yanıbaşımda gerçekleşen diyaloğu da canlı canlı aktarmam lazım:

İkisi yatak odasındaki bilgisayarın başında, Facebook’dan fotoğraflara bakıyorlar.

Emel   : Ayy ne güzel, bi sürü arkadaşım oldu bak.

Sevinç: Ama şekerim, biraz fotoğraf eklesene profiline.

Emel   : Bilmiyorum ki nasıl eklenir? Sen eklesene.

Sevinç: Ben de bilmiyorum. Çocuklara soralım.

Emel   : Amaann, bi iki gösteriyolar, anlamayınca başlıyolar bağırmaya.

Sevinç: Sorma, Murat da aynı.

Emel  : Ama biz onlara neler öğrettik bağırmadan… Hala da öğretiyoruz.

Bu diyalogları duyunca önce koca bir kahkaha attım mı?

Attım.

Sonra pişmanlıkla içim cız etti mi?

Etti…