Dalgın dalgın yürürken, omuzunda ufak bir temas hissedersin.
Arkana dönüp baktığında, yüzlerce senedir tanışmanıza rağmen kırk yılda bir bir araya gelebildiğin kız arkadaşının, hüzünlü gözleriyle karşılaşırsın. Tek bir sözcük etmeden seni kendine çeker, sıkı sıkı sarılır. Kalırsınız öyle saniyeler boyu. Sözcüklere gerek yoktur, ikiniz de birbirinizin içinden geçeni satırı satırına bilirsiniz.
O : (İç ses) Ahhh, Reşat Amcam öldü… ve ben seni arayamadım, en zor gününde yanında olamadım.
Ben: (İç ses) Tamam hayatım, sorun diil. Elin telefona gitmemiştir, bilirim.
O : (İç ses) Aslında yanındaydım… Ama bilmiyorum…. yapamadım.
Ben: (İç ses) Hadi hadi, tamam kızım.
Sonunda bedenler çözülür, köşeye kadar lise yıllarındaki gibi kol kola ilerlersiniz. Ayrılırken:
O : Bi ara yemek yiyelim.
Ben: Yiyelim valla.
El sallaşarak ayrı yönlere gidersiniz, o yemeğin büyük olasılıkla uzunca bir süre daha yenmeyeceğini, fakat canınızın istediği an, istediğiniz hızda arayı kapatabileceğinizi, kalplerinizin birlikte olduğunu bilerek… İşte arkadaşlık budur. 
ruzgarligunlervegeceler.com 