Genel istek üzerine: Biraz da gülelim…

Kaç seferdir içinizi kıyıyorum yazılarımla, farkındayım. Yine zor zamanlardayız, fakat bu demek değil ki hayatımızda komik şeyler olmuyor. Anneme, Rüzgar’a Allah uzun ömürler versin, her gün yeni yeni bombalar patlatıyorlar.

§§§

Görkem ve Ümit son zamanlarda asosyallikten gebermektedir. Akşam üzeri Görkem’e çok sevdikleri bir arkadaşlarından telefon gelir ve akşam için çocuklu yemek daveti alırlar. (“Çocuklu davet ne ola ki?” diye düşünenler: Çocuğunuz olunca öğrenirsiniz 🙂 )Bunun üzerine Görkem sevinçle annesini arar.

Görkem: Anne, okuldan alınca Rüzgar’ı bize götürür müsün? İşten gelince hazırlanıp hemen dışarı çıkıcaz.

Emoş: Aaaa, iyi iyi kızım, sıkılmıştın sen de, değişiklik iyi gelir.

Görkem: Evet valla anne.

Sessizlik…

Görkem: Anne? Orda mısın?

Emoş: Haa.. Ama..

Görkem: Ama ne?

Emel: E ben kuru köfte yapmıştım mis gibi.

Görkem: ?!?!?

§§§

Çekirdek aile tatilde… Kahvaltı için restorana ilerlerken Rüzgar, şezlonga denizanası şeklinde yayılmış bir Alman turist görür, dikkatle bakarak yanından geçer.

Kahvaltı dönüşü, aynı yerden geçerlerken aynı adam, aynı pozisyonda, aynı şekilde yatmaktadır. Rüzgar adamın ayak ucunda durur ve bu defa aleni bir şekilde gözlerini üzerine diker.

Görkem: (Fısıldayarak) Oğlum… İnsanlara öyle durup bakılmaz. N’apıyosun?

Rüzgar: Anne… Bu adam ölmüş mü?

§§§

Annesi Rüzgar’ı berbere götürmüştür. İçeri girerler. Görkem’in kendini yırtmak suretiyle öğretmeyi başardığı hatır sorma derslerini anımsayan Rüzgar, berber halkına seslenir:

Rüzgar: İyi akşamlaaarr…

Berber şöyle bir dönüp gülümser, müşterilerden biri traş olmakta, diğeri başına masaj yaptırmaktadır. Dolayısıyla cevap veren olmaz.

Rüzgar: ALOOO! KİME DİYORUM??

Berber Ahalisi: (Kahkahadan kırılırken) İyi akşamlaaarr.

§§§

Görkem: Tatlım, karpuz yerken ağzını kapatman lazım. Bak bi ısırdın, tişörtüne karpuz döküldü.

Rüzgar: Anne, tişörte karpuz dökülmez, karpuzun suyu dökülür.

Görkem: Peki yavrum 🙂

§§§

Rüzgar Bey, her zaman güle oynaya giderken, birdenbire sabahları okulda anneye yapışma sendromu geliştirmiş, bu sorun yüzünden diğer çocuklar da annelerini bırakmamaya başlamış, alışkanlık tüm okulu salgın hastalık gibi sarmıştır. Sonunda öğretmeni Rüzgar’ı ciddi bir toplantı yapacaklarını söyleyerek odasına davet etmiş, tatlı tatlı konuşarak durumun sebebini anlamaya çalışmıştır. Bu olayı takip eden günlerde, Rüzgar uyku öncesi gizli gizli oyuncaklarıyla oynayarak oyalandığından, annesi onun yanına uzanarak uykuya dalana kadar beklemeye başlamıştır. Bizimki özgürlüğü elinden alındığı için türlü manevralarla annesini yanından uzaklaştırmaya çalışmaktadır.

– Anneee, bu yatak çok dar. Beni rahatsız ediyosun.

– Anneee, susadım. (Su gelir) Bu bardakla istemiyorum (Başka bardakla gelir) Bu bardağa pembe pipetle istiyorum.

– Anneeeee, gidip kendi yatağında kitap okuyabilirsin.

En sonunda Görkem, kendi yatağına gitmek istemediğini, oğlunun yanına uzanarak biraz zaman geçirmek istediğini söyler. Bunun üzerine Rüzgar cevap verir:

– Anne… Seninle bir toplantı yapmalıyız. Artık kendi yatağında uyumayı öğrenmelisin.

§§§

Rüzgar ve Görkem, Toplu taşıma araçları kitabını okumaktadır.

Görkem: Bak Rüzgar, bu bir vapur. Ben her gün işten eve vapurla geliyorum.

Rüzgar: Anneee, sen işten eve hapurla gelemezsin.

Görkem: A aa! Nedenmiş?

Rüzgar: E bizim evin önünde yol var, deniz yok ki.

§§§

Rüzgar ile Görkem doktor yolunda… Geçmişte, doktorlarla, hastanelerle arası son derece iyi olan Rüzgar, nedense birden beyaz gömlek fobisine tutulmuştur.

Rüzgar: Anne, ben doktora gitmek istemiyorum.

Görkem: Neden? Çok seversin sen Buket’i… (Özellikle doktor demek yerine isim kullanırım her zaman)

Rüzgar: Evet. Seviyorum… Ama o beni acıtır.

Görkem: (Hayır acıtmaz demektense, onun söylediği doğruymuş gibi davranmak genelde işe yarar, bilirim) O zaman şöyle yaparız, odaya girdiğimizde ben Buket’e sana dokunurken biraz yavaş olmasını rica ederim. Böylece canın acımaz.

Rüzgar: (Biraz düşündükten sonra) Bunu ben de söyleyebilirim anne. Benim ağzımın da sesi var.

Görkem: Doğru…

Şunların özgüvenine hastayım. Çocuğa o kadar acaip geldi ki, onun yerine konuşmam. Ben utanmasam şimdi bile annemin dibine giricem doktora falan giderken.

§§§

Rüzgar babaannesinin evinde, yeni alınan tırıyla oynamaktadır. Tırın arkasına, babaanneyle birlikte fasulyeler yüklerler.

Aylin: Vayy Rüzgar, ticarete mi başladın? Bu TIR ihracata, limana mı gidiyor?

Rüzgar: Hayıırr, limana gitmiyoo. Oraya giderse ıslanır.

§§§

Rüzgar ateşlenmiştir. Genel hali iyi olduğu ve başka bir şikayeti olmadığı için Görkem ısrarla ilaç vermemektedir. Gece saat 03.00 sularında, Rüzgar anne ve babasının yatağına gelir.

Rüzgar: Anneee, ben geldiim.

Görkem: Gel bebeğim. (Işığı açar)

Rüzgar: (Işığı göstererek) Anne, ben buna top yedirdim.

Görkem: (Dehşete kapılır) Neye oğlum?

Rüzgar: Bu lambaya.

Ümit bir anda, adeta Supermen gibi yataktan fırlar.

Görkem: Nereye?

Ümit: Ben bi dereceyi getiriyim.

Ateş ölçülür, 39.2’yi göstermektedir. Hemen ilaç verilir, yeniden yatılır. Tam dalmak üzereyken…

Rüzgar: Çuuufff! Çuufff! Anne lamba şimdi de çufçuf diyo.

Ümit+Görkem: (Koro halinde) Bismillahirrahmanirrahim.

Rüzgar: (Sesini iyice yükselterek) ÇUUUUUFFFF

Görkem: Acile gidelim…