Ye, Dua Et, Sev… (Ya da annemin deyişiyle) Ye, İç, Mıç :)

Bu gün, Rüzgar’ın okulda oluşunu ve yağmurlu havayı bahane ederek ailemizin amazonlarıyla sinemaya gidelim dedik. Amazonlar tabiri, ailemizde hayli baskın olan kadın popülasyonuna ve dominantlığına hitaben, erkeklerimiz tarafından bize takılmış bir lakap… Biz, anaerkil düzende yönetilen bir demokrasiyiz diyebilirim. Bizde kadınlar, uzun yaşarlar, tek başlarına kolaylıkla dünyayı parmakları ucunda oynatabilirler, evrenin dört bir yanına dağılmış üyelerini tek merkezden hiç zorlanmadan yönetebilirler ve nerede ne yaşanıyorsa anında haberdar olur, telefon zinciriyle birbirlerine bu konuda bilgi vererek gerek duydukları baskıyı ve karar mekanizmasını hayata geçirebilirler 🙂

Başlıktan anlaşılacağı gibi, Julia Roberts’ın yeni filmi, “Ye, Dua Et, Sev”e gittik. (http://www.imdb.com/title/tt0879870/)

Bizim amazonlar, yorumlarıyla beni benden aldılar, bunları sizinle paylaşmam lazım, yoksa çatlarım. Aşağıda yer alan yorumlar, tehlikeli oranda spoiler içermektedir. Filmi görmediyseniz ve izlemeyi planlıyorsanız, okumayın derim. Benden uyarması…

Filmde, mutsuz bir evliliği olan yazar Elizabeth’in, kendini her zaman birilerinin sevgilisi, birinin karısı ve birinin çocuğu kimlikleriyle tanımladığını farkedip, kendini yeniden keşfetme adına çıktığı yolculuk anlatılıyor.  Şimdi, size bölüm bölüm, bizim sinema eleştirmenlerinin (?!) yorumlarını aktaracağım:

– Elizabeth, kocası Stephen’a boşanma davası açmıştır. Ön görüşme sonrası, Stephen’ı asansörde gözyaşlarını silerken görürüz.

Annem: Ayyy bıraktı gül gibi adamı. Yazııkkk.

– Liz, yazdığı oyunun aktörüyle ilişkiye girer.

Annem: Daha boşanmadı bile. Amma meraklı bunlar yahu şu Amerikalılar böyle şeylere.

– Liz, İtalya’nın muhteşem yemekleri ve şaraplarıyla kendinden geçer. Süper görünen bir meyve tabağı eşliğinde, güzel bir kafede, hayatın tadını çıkarmaktadır.

Teyzem: Ay matah bişey gibi dizmişler tabağa incirleri… Kimbilir kaç Euro vermiştir onlara? Gel, bizim Bostanlı Pazarı’nda dolu incir!

– İbadet etmek ve Tanrı’ya yaklaşmak için gittiği bir Guru’nun tapınağında, arınma amaçlı verilen görev nedeniyle yerleri fırçalayan Elizabeth’e annemden nasihat:

Annem: Oralara gideceğine, biraz evinde temizlik falan yapsaydın, kafan dağılırdı.

Teyzem: Ulen, mok gibi para harcadı oralarda kendini bulucak diye. Biz n’apıcaz, gitsek gitsek Kemeraltı’na gideriz kendimizi biraz kaybetmek için.

– Hindistan’da, bacağındaki yara için gittiği şifacı, Liz’in dizkapaklarına bakarak uzun zamandır seks yapmamış olduğunun anlaşıldığını söyler.

Teyzem: Bizimkine de baksa anlar mı acaba?

Yer gösterici bu sözü duyar, adam bile utanır, ben magma tabakasına kadar inerim utançtan. Bunun üzerine teyzem şöyle ekler:

…………..Aaaa ne var canım bunda?

Ve final: Liz, mutlu sona ilerler, biz sinemadan çıkarken, patlama büyük teyzemden gelir (Annemin teyzesi):

Gülgün: İşte Amerikan sisteminin getirdiği sonuç bu. İletişimsizlik, ekonomik serbestlikler, istediğin her metaya ulaşabilme gücü, tüketim çılgınlığı… İnsanlar kendilerini nerelere atacağını bilemiyor böyle. (İki saniye sonra) Ayy ne yesek? Ben McDonald’s’dan yiyeceğim.

Sonuç: Benim sinirli kahkahalarım, bu dörtlüyle bir daha sinemaya gitmeyeceğime dair ettiğim yeminler yağmur sularına karışır ve oğlumu okuldan almaya giderim 🙂

Benim yorumlarımı merak edenler için: Julia Roberts’ın ekonomik, duru oyunculuğuna, Javier  Bardem’in karizmasına, harika gülüşüne, mekanlara, İtalya sokaklarına, Richard Jenkins’a ve aşağıda alıntıladığım satırlara baa-yıll-dımmm!

“Having a baby is like getting a tattoo on your face. You really need to be certain it’s what you want before you commit.”

“This is a good sign, having a broken heart. It means we have tried for something. ”

“To lose balance sometimes for love is part of living a balanced life.”

“I think I deserve something beautiful.”