Bilyelerim, şekerim, topacım.

Uzun zaman önceydi… Kabristana, ziyarete gitmiştim. Sessiz bir kalabalık önümüzde yürüyordu. Ellerindeki rengarenk balonlarla, oyuncaklarla ürkütücü bir tezat oluşturuyordu sessizlikleri. Aklıma geldi bir şeyler ama üzgündüm, gergindim, tam anlamlandıramadım. Ziyaretimi yaptım, kendimle konuştum, yaban otlarını ayıkladım… Sonra bir baktım, hemen yanımızdaki yerdeler. Balonları bir taşa bağlayıp, dua etmeye başladılar. Bir de oyuncak bebek koydular mezar taşının yanına. O an anladım. Onlar ağladı, ben ağladım. “Hala”, dedim; “biliyor musun, bir melek uyuyor yanı başında, oyuncakları var, rengarenk balonları var”.

Sonra baktım dua eden kadınlardan biri, her kabristana gittiğimizde olduğu gibi hemen aşağıdaki otoparkta oynayan Rüzgar’a yaklaştı. Ona bir şeker verdi. Rüzgar şaşkın şaşkın kadına bakarken kadın, “bir kardeşin yolladı bunu sana” dedi. “istediğin zaman yersin” Rüzgar acelesi varmış gibi koşa koşa yanıma geldi. “Anne bunu güzelce sakla olur mu? Ben böyle şeker sevmem ama saklamam lazım çünkü bir çocuk benim için yollamış” dedi. O şeker hala durur çekmecede.

Farkında mısınız, nasıl ve ne şekilde gitmiş olurlarsa olsunlar, hep çocuk kalacak çocukların bilyeleri, topaçları, şekerleri bize emanet…

Altı yaşında bir çocuk bunun kutsallığını anlıyor,

siz anlıyor musunuz?

Bir çocuğun rüyasında bazen

Bulunur kaybolmuş bir bilya

Kiraz ağaçları sallanır

Güvercinler uçuşur havada…

Ataol Behramoğlu