Hayat devam “etmiyor”!

Blogda, taslaklar klasörümde onlarca yazı var yayınlanmayı bekleyen. Kafamda da bir o kadar düşünce, plan… Ama ben gündelik yaşama karışamıyorum. Kalbim acıyor, içim kan ağlıyor. Son zamanlarda yaşananları hazmedemiyorum, “hayat devam ediyor” deniyor, benim hayatım eskisi gibi devam etmiyor, edemiyor. Hayal kırıklıkları, umutsuzluk, bıkkınlık, utanç, acı… Hepsi iç içe geçiyor. 

Gözümün önüne sürekli görüntüler, yazılar üşüşüyor; İçinde kalan havayı emmek için yerin 800 metre altında, demirleri, taşları ısıran maden işçisi Cumhur, ölen babasına mektup yazan İbrahim Etem, küflü maskeler, polis tarafından itilen kakılan, acısını yaşayamayan insanlar, yeğeninin ölümünden sorumlu olan adamlardan birini savcılığa taşıyan taksi şoförünün arabayı kullanırken tir tir titreyen elleri, ucu oksijen kaynağına bağlı olmayan maskeler, inanılmaz ihmaller, bebeğine işitme cihazı alabilmek için yıllardır izin almadan çalışan, hayatı kokuşmuş bir sistem yüzünden göçük altında, yine çalışırken sona eren Şerif, devlet “büyükleri”nin, akıl sır ermez, uzlaşmaz, saygısız, küstah tavırları, firma yemek vermediği için evlerden getirilen, bir kısmını farelerin yediği yarım ekmek arası peynirler, barkovizyondan kara bedenlerin yayınlandığı teşhis salonu, vatandaş tekmeleyen danışman, ayda 1500 Lira’ya, hayvanlara layık görülemeyecek koşullarda çalıştırılan, daha fazla para, daha fazla sömürü için avurtları çökmüş, kavrulmuş yüzler, acılar acılar acılar… Başbakan “Bunlar sürekli olan şeyler, bu işin fıtratında bu var” derken ben anlıyorum ki bazı şeyler benim fıtratımda yok. Alıntılarken utanıyorum, susamıyorum, unutamıyorum, kanıksayamıyorum, dehşete düşüyorum, boğazım düğümleniyor. Hiçbir şiir, hiçbir “özlü söz”, hiçbir kampanya umut vermiyor, Soma’ya gidip bol filtreli fotoğraflar çekip, fotoğrafları iki Orhan Veli satırıyla süsleyen kuru karabalık, twitter’dan, Instagram’dan akıtılan gözyaşları,  acımı hafifletmiyor.

“9 yaşındaki İbrahim Etem Çal’ın babasına yazdığı mektubu bulup okumanızı isterim. Mektubunda babasına bütün akrabalardan selam getirdiğini yazdıktan sonra şunları ekliyor: ‘Baba, cebinden iki lira çıktı, bir de çakmakla tarak, onları sakladık, bize hatıra, ama kıyafetlerini fakirlere verdik’ Belli ki işe giderken saçlarını geriye geriye taramış, bir de sigara yakmış madenin altına girmeden evvel. İki lirası kalmış cebinde.

Kadir Çal’dan geriye kalanların envanteriyle ne yapalım şimdi? İki lirayla ne yapar insan? Ne alır? İki ekmek? İki litre su? Bir gazoz? Hangi imza kampanyası, hangi ünlülerin çektirdiği ‘yoksulluk’ fotoğrafı kurtarır bizi?”

Hafta sonu, annemin evinde, babam “içeride” iken birbirlerine yazdıkları mektupları okuyorum. Annem “Bu özlem ne zaman bitecek?” diye soruyor. Babam cevap veriyor: “Emoşum, seni deliler gibi seviyorum. Ama sabredeceğiz. Çünkü… Memleketimi de çok seviyorum”

Unutmaların memleketinde yaşıyoruz babacığım. Ben de ülkemi seviyorum. Ama o beni seviyor mu, pek emin değilim…

Bir daha ne zaman sabah güneşi mutluluk doldurur içime, yeni yıkanmış çamaşır kokusu ne zaman yaşama sevinci verir, ben ne zaman eski ben olurum bilmiyorum.