Tarihe yazılsın adımız

Bu aralar sık sık söylüyorum:

Öyle bir memlekette yaşıyoruz ki, çocuklarımız okullarında, çok iyi şartlarda eğitim aldıklarında utanıyoruz, Babalar Günü kutlamaya utanıyoruz, oğlumuzu/kızımızı doyasıya öpüp koklamaya utanıyoruz, çok çalışıp çalışmamızın karşılığını aldığımızda utanıyoruz. Varlıklıyken utanıyoruz, yoksulken utanıyoruz. Sürekli tedirginiz, sürekli buruk!

Neyse, uzun lafın kısası, doğduğu günden bu yana türlü savaşların içinde olan benim güzel oğlum, sekiz aylıktan beri yaşıtlarından geride bulunan kaba motor gelişimine, hafif sarsak hallerine, hiç durmayan çenesine, “ama neden-ama neden?”lerine, okula ait en sevdiği şey olan “teneffüs”lere, zaman zaman ağlayarak, isyan ederek yaptığı ödevlere, neredeyse her hafta başı Pazartesi sendromunun dibine vuran pek sevimsiz hallerine, aslında kırk dakika olan ama ona göre “saatlerce” süren derslere, öğle aralarında yapılan futbol maçlarında hep hakem yapılmasına rağmen, güzel öğretmeninin sevgisi ve emekleri ile sınıf arkadaşlarıyla aynı anda okudu, yazdı, okullu olmanın anlamını kavradı ve dün ilk karnesini aldı. Tarihe yazılsın adımız 🙂  En aydınlık günler çocuklarımızın olsun.