Non-Iatrophobia*

 

Sabahın köründe uyanılmış. Rüzgar Bey, doğrudan direktiflere başlamış:

Onu giymem…kırmızı eşofmanı istemem…pijamayı çıkarmam…dişimi fırçalamam…saçımı taramam…perdeyi açma daha uyurum…Sally nerde? Sally olmadan kalkmam…emzikleri alma…mavi emziği rafa koy, sarıyı istemem, yeşili isterim..çorap giymem, hava sıcak…kahvaltı etmem…kahvaltı ederim ama balını çok koy, tatlı olsun…vazgeçtim, kahvaltıda Kinder yicem, dolabı aççç, biliyorum orda Kinder varrrr! 

Fazlası yok, eksiği var tüm bu aşamalar geçildikten, anne cinnet geçirmeden, sağ salim, sokak kapısına ulaşma şerefine nail olunduktan sonra bizimkinin aklına yeni bir şey geliverir:

Rüzgar: Anne, bu gün beni okula geç götür.

Görkem: Olmaz tatlım.

Rüzgar: Nedeeennn?

Görkem: Çünkü benim işim var, anneanneyi doktora götürmem gerekiyor. Kontrolü var.

(Bu bir bahane değildir, gerçekten sabah erkenden anneannenin randevusu vardır. Zaten ailede kesinlikle doktor, aşı, hastane gibi olaylar öcü/ceza olarak kullanılmaz, gayet doğal bir şey olarak kabul edilir, ailedeki hastalıklardan, ameliyatlardan açıkça, gizlemeden konuşulur, aşı olunacağı gün, doktor sırası beklerken o gün iğne olunacağı mutlaka Rüzgar’a haber verilir.) 

Rüzgar: Ben de gelicem.

Görkem: İyi de bebeğim, doktora gidecek olan anneanne. Ben de ona yardım edeceğim. Senin gelmene gerek yok ki.

Rüzgar: Gerek var anne. Benim de Buket‘e (kendi doktoru) gitmem lazım.

Yahu insanda azıcık doktor korkusu, çekinmesi olur. Maşallah çok güzel bir şey ama bu kadarı da abartı değil mi ?

*Iatrophobia: Doktor, hastane korkusu