Hıdrellez, İzmir’de yaşayanlar için bambaşka bir coşku kaynağı. Ben İstanbul Nişantaşı’nda yaşayıp büyüdüğüm için, o zamanlar haber kaynakları da günümüzdeki gibi yoğun olmadığından böyle bir günden haberdar değildim. İzmir’e taşındığımızda öğrendim. Sınıfsal farklılıkların çok belirgin olmadığı bu güzel kentte, zengini-fakiri, sosyetesi-esnafı, 5 Mayıs gecesi sokaklara dökülür, kimisi ateşten atlar, kimisi kibar kibar gül dibine dilek kağıdını gömer, kimi deniz kenarında çevresini izler ama mutlaka kutlamalara bir şekilde dahil olur. İşin ilginç yanı, bu güne kadar Hıdrellez’de dilediğim dileklerin bir çoğu gerçekleşti 🙂
Bu seneki Hıdrellez bizim açımızdan oldukça sönük geçti. Cuma gecesi güle oynaya gittiği uykusunda aniden tıkanan ve nefes darlığından dolayı konuşamadan sadece iniltilerle derdini anlatmaya çalışan Rüzgar nedeniyle, acil serviste hafif çaplı bir travma geçirdik ailece. Aynı durumu önceden de yaşamıştık fakat bu kadar yoğun değildi. Hastanede, hiç alışkın olmadığımız, doktorları yanına yaklaştırmayan, hemşirelere tekmeler savuran bir çılgın tablosu çizen Rüzgar’ın hali, maske takılmasına olanak vermedi. Mecburen kortizon iğnesi olmak zorunda kaldı. Neyse ki iğne solumasını düzene soktu fakat bu olay, ardında, düşmeyen hafif bir ateş, kortizon etkisiyle uykusuz, hipeaktif bir çocuk, gece saat başı uyanıp nefes kontrolü yapan bir anne bıraktı. Dolayısıyla Hıdrellez kutlamalarına evden katıldık 🙂
Haberlerde şarkı söyleyip oynayan Romanları gören Rüzgar’la aramızda şöyle bir diyalog geçti:
Rüzgar: Anne, bunlar n’apıyor?
Görkem: Göbek atıyorlar Rüzgar’cım.
Rüzgar: (Anlamlandıramaz) Nereye?
Görkem: Ne nereye???
Rüzgar: Nereye atıyorlar?
Görkem: Ahahah! Alemsin Rüzgar yaa, göbek atmak demek, karşılıklı oynamak yani.
Rüzgar: Haa, birbirlerine atıyorlar.
Görkem: ????
Biz biraz snob bir aileyiz galiba, çocuk ilk defa böyle bir şey gördü ve şaşırdı, n’apsın 🙂
Fotoğraf: Ali Öz
Ali Öz demişken, belki tanımayanlar vardır, bahsetmeden geçmeyeyim. 33 yıllık fotoğraf gönüllüsü, 29 yıldır da gazeteci Ali Öz. “İnsan açlığa katlanabiliyor ama sevgisizliğe, tutkusuzluğa ve amaçsızlığa katlanamıyor. Benim de insan sevgimin odaklandığı en dolaysız ve somut bir sesleniş aracı oldu fotoğraf sanatı” diyor ve gerçekten de insanı gerçekliğiyle sarsan, silken fotoğraflar çekiyor. ‘Tarlabaşı, Son Barlar, Gece Hayatı, Yıkımlar‘ projesinden bir kaç fotoğrafını aşağıda görebilirsiniz. 
ruzgarligunlervegeceler.com 
Çok geçmiş olsun. Kötü olmuş :((
Rüzgar’ın ve diğer çocukların kelimelere ilk anlamlarını yüklemeleri çok tatlı oluyor 🙂
ve Ali Öz’ü bilmiyordum. Nasıl güzel tanımlamış fotoğrafla ilişkisini ve nasıl güzel fotoğraflar bunlar. Bayıldım. Çok sağol tanıştırdığın için 🙂
Çok teşekkürler. Fazla ajitasyona girmek istemedim ama “neden konuşamıyorum annee” diye hırıldayarak ağlaması çok feciydi. Neyse, atlattık gibi, şükür.
Tahmin edebiliyorum ya :(( gerçekten insan sonrasında hatırlamak da istemiyor hissettiklerini, yaşadıklarını :(( inşallah bir daha olmaz…çok geçmiş olsun…
Hıdrellezi bizde kendi çapında kutlayanlardanız ateşten atlamadık ama atlayanları izledik. Gül ağacının dibine dileklerimizi yazıp bıraktık ama benimkini Hızır acil buldu sanırım aldı götürdü ki sabah yerinde bulamadık 🙂 Ali Öz fotoğraflarını bende çok beğeniyorum. Ve de çoook geçmiş olsun Rüzgar’ın hastalığına üzüldüm 😦
Teşekkür ederiz.
Sizin dilekler bir üst departmana iletildi herhalde 🙂
Alerjisi mi var Ruzgarin gorkem? ben anlamadim noldu ki Ruzgara oyle 😦 Tuh ya gecmis olsun 😦
ben uzaklara gidince elindekinin kiymetini anlayanlardan olarak bu sene ayri bir katildim hidrelleze evdeki gullerimle. olmaz belki boyle ama bence olur olur 🙂
Ali Oz’e bayildim ne guzel bir isim tanittin bize sagol Gorkem
Bir de evet ruzgarcim birbirlerine atiyorlar gobekleri ne guzel demissin 🙂 hadi bir an once iyiles sen
Alerjik astımı var Gülçin’cim. Senin hıdrellez yazını da okudum ama yorum bırakamadım. Çok da güzel kutlamışsın sen de işte ne güzel 🙂
Geçmiş olsun Görkem’im.. bir daha olmasın inşallah böyle..
Ali Öz’ü de pek sevdim 🙂
Bir de Hıdrellez bilmezdim ben pek, batıl birşey falans anırıdm sanırım, sonra detaylarını bir blogda okuyunca etkisi beni de sardı ama bu sene hiçbirşey yapamadım.. Ama Gülçinim canım benim için yapmış biliyor musun, kısmetim vrmışi yani:)
Sağol canım benim. Gülçin’e de bravo valla, oralardan yetişmiş! Bakalım belki dilekler daha kuvvetli etki ediyordur uzaktan gelince 🙂
Rüzgar hepimizi korkuttun. Çok geçmiş olsun Görkemim. ayrıca yorumda yazdığın gibi kimse ajitasyon diye adlandıramaz. içim bi hoş oldu. son olur inş.
Hıdrellezde ben hiç bişey yapmazdım. bir keresinde annemle kiliseye gitmiştik. daha bekarken. bir de bu sene görümcemin sayesinde dileklerimizi yazıp denize attık. görümcemin de dilekleri gerçekleşiyormuş 🙂
Seninkiler de gerçek olacak Nilhan’cım, bak göreceksin.
(Tabii gelecek yıl Cumhurbaşkanı seçileyim falan gibi bir şeyler dilememişsen 😉 )
Rüzgar’cığa çok üzüldük çok geçmiş olsun.. Tüm güzellikler sağlıkla gelsin 😉 Sevgiler
Teşekkürler, size de…
Geçmiş olsun Görkemciğimmm , inşallah çabuk iyileşir Rüzgar , böylesi nöbetler geçirmez umarım :(((
Hıdırelleze hasret kaldım istanbul ‘da.İzmir’de alışınca şenliklere insan bir garip oluyor.Ahır kapıya gitmiştim geçen yıl aima ne kadar çoşkulu olursa olsun ,izmir gibi olamamış yine de..
Umarım seneye Rüzgar sağlıklı olur ve ailecek hıdıreleze katılma şansınız olur.
Gelin, hep beraber kutlayalım seneye 🙂
Görkemcim çok geçmiş olsun, çok üzüldüm, diliyorum son acil ziyaretiniz olsun.
Ali Öz’ü biliyorum, fotoğrafların da çoğunu görmüştüm daha önce ama alıntı yaptığın cümleleri ilk kez okudum sayende, sahiden ne güzel anlatmış fotoğrafı bizlere.
Birbirlerine göbek atıyorlar değil mi 🙂 Şahane bu Rüzgar’ın diyalogları, şahane!
İnşallah Esra’cım, teşekkür ederiz. Seneye acısını çıkartırız, oğlum da gerçek bir göbek atma performansına şahit olur inşallah 🙂
Cok gecmis olsun Ruzgar a ve size :(ozellikle anne oldugumdan beri daha farkli hissediyorum hastalanan cocuklari.Umarim bir daha hic tekrarlamaz.
Sağol canım, siz hiç yaşamayın inşallah!
Geçmiş olsun Görkem. Bizde atlattık (yani inşallah) bu hastalığı. aynı Rüzgar gibi Tibet’te izin vermemişti ilk başta hava verilmesine ama biz zorla verdik ne yalan söyleyeyim. sonra alıştı yavaş yavaş. o gece nöbetlerini de unutmadım hala 😦 Allah göstermesin bir daha… şimdi hala tedavisi de devam ediyor. umarım bu sene sonlanır. Size de acil şifalar diliyorum, Rüzgar çok hızlı yener bu illeti, kesin! 😉
Sadece Hıdırellezi beklemesin dileklerimiz gerçekleşmek için… 🙂
Sibel’cim, Rüzgar daha küçükken zorla falan tutup takıyorduk maskeyi bir şekilde. Ama bu sefer ben, iki hemşire, bir sağlık görevlisi, dört kişi zaptedemedik bit kadar adamı. Doktor bile üzüldü o kaosa, “yapalım iğneyi bitsin çocuk yıprandı resmen” dedi. İlkokula başlamadan geçecek inşallah, merak etme sen de.
Dileklerimi ben gece yatarken gene de bildirdim, bakalım belki dikkate alınır 🙂
Çok geçmiş olsun canım ya,Rüzgar’ın face’deki resimi görmüştüm geçen akşam bayılmıştım.Nazar mı oldu ne?
Eskiden hiç inanmazdım öyle şeylere ama artık inanır oldum 🙂 Annem de aynı şeyi söyledi….
çok geçmiş olsun…
Teşekkürler…
Bu hastalıklar çocuklara en az 15 yaşından sonra falan musallat olsa olmaz mı ya. Onları öyle görmeye dayanamıyor insan. Geçmiş bitmiş olsun.
Bu arada “Konuşan fotoğraflar” da çok anlamlı olmuş…
Çok teşekkür ederiz.
Ama bence 15 yaşında da musallat olsa biz yine kendimizi paralarız aynı şekilde 🙂 Koca kadın oldum, hastalandığımda annem ne yapacağını şaşırıyor.