zxcvbnmç.jghjuuop

Başlığı Rüzgar’a yazdırdım. Çünkü eğer dilimin ucuna gelenleri  yazsaydım, yeni yeni şekillenmeye başlayan blog yazarlığı kariyerim başlamadan bitecekti.

Bu gün evdeyim. Kafam binbeşyüz. Oğlum, benim canımın sıkkın olduğu, yalnız kalmaya ihtiyaç duyduğum her an olduğu gibi, hasta ve çeşitli istekleriyle sabrımı bayağı bayağı zorlamaya kararlı.

– Anne bacağım kaşınıyoo ( E kaşı o zaman oğlum) Sen kaşııııı!

– Anne meyve suyu verir misin? (Al canım) Sen içir. (Peki canım) Kaşıkla içiiir.

– Anne Playhouse Disney aç.  (Tamam) Ama ben Handy Manny istemiyoruuumm, Ajan Oso başlasın. (Oğlum, evladım, şu an programda bu var) Ühüüühüüh, OSOOOOOO !!

Evimin bu huzur dolu (?!) ortamı yetmezmiş gibi, kendimi oyalamak için bilgisayarda takılayım derken, “gazeteci” Oray Eğin’in tahtına aday olduğu açıkça anlaşılan Yiğit Karaahmet’in satırlarını okudum, okumaz olaydım:

Yakında tatile çıkacağınızı düşünerek sizi şimdiden yüz yüze kalacağınız çok acı bir gerçek için uyarmak istiyorum. Ben sizden daha zengin olduğum için erken bir kaçamak yapabildim ve bu gerçekle önceden karşılaştım. Nihat Odabaşı’nın fotoğraflarından Sinan Akçıl’ın şarkılarına kadar tüm sosyal sorunlara karşı da sizi uyarmak benim görevim. Erken tatillerimin finansını bu uyarıcı yönüme ve bilinçli yurttaşlığıma borçluyum. Yaz tatili öncesi kendinizi hazırlamanız gereken acı gerçek ise çocuklu Türk aileleri. Hazır olun? Yine evlerinden çıktılar ve güneye doğru gitmeye hazırlanıyorlar. Onlardan biriyseniz bu yazıyı diğerlerinin sizin hakkında ne hissettiğini anlamanız için okuyun lütfen. Bu gerçekten çok önemli bir mesele. Türk ailelerindeki ‘Herkes başkasının olsa bile çocuk sever ve onu mutlaka tolore eder’ mantığını hiç anlamıyorum. Çocuk meselesi evlilerle bekarların, modernlerle eski modernlerin, taşralılarla şehirlilerin bir ulaşım aracında bir araya geldiklerinde çıkan en büyük yaşam hakkı savaşı. Tüm bu kavga da çocuk sevgisi üzerinden çıkıyor.  Benim meselem çocuklarla değil. Benim meselem onları arsız birer sosyopat olarak yetiştiren aileleriyle. Çocukları seviyorum ya da sevmiyorum diyemem. Güzel ve tatlı olanları seviyorum, bazılarından ise hiç hoşlanmıyorum. Ama bir çocuğa sahip olmak istemediğim aşikar. Eğer isteseydim günümüzde her şey çok ilerledi. Çocuk edinmek çok kolay gidip Kamboçya’dan falan alıyorsunuz bitiyor bu iş. Bu aralar böyle bir derdim ise yok. Aşıklarıma yedireceğim parayı gidip bebek bezine yatıracak şuursuzlukta değilim henüz. Başkasının da çocuk yapmasıyla ilgili bir problemim yok, üç tane olmadığı sürece. Ama benim kendi paramla satın aldığım biletle, diğer yolcularla eşit haklara sahip yolculuğumu gelip iki çocuklu, domestik anneli ve umursamaz babalı ortalama bir Türk ailesinin mahvetmeye de hiç hakkı yok. Uçaklarda ağlayan çocuklara dayanamıyorum. Ve kızamık mikrobu gibi, biri ağlamaya başladığı anda diğerine de bulaşıyor çocuklar bunu bir oyuna çeviriyor ve üçerli beşerli çapraz koltuklardan çığlıklar yükseliyor. Asla ve asla bitmiyor ve ben kendimi paraşütsüz 3 bin metreden atmak istiyorum. Neden bunu çekmek zorunda olduğumu anlamıyorum? Bana ne? Ben senin çocuğunun ağlamasını dinlemek zorunda mıyım?  Ortaya bir sorun atıp çözüm üretmeden kaçacak da değilim. Bunun çözümü de çok basit aslında: Uçaklara belirli bir yaşın altında çocuk alınmayacak. Bana kalırsa bu yaş sınırı 15, ama eğer abartılı bir rakamsa bu çocuğun kendi kendini idare edecek yaşı kaçsa o olsun. Bebeklerinin kaka stili hakkında bile bilgimiz olan yeni anne köşe yazarları, dadılarını dövmekten fırsat bulurlarsa eğer bu yaş sınırını açıklasınlar. Ve o yaşın altındaki bebekleri uçağa almasınlar. Erken yaşta uçağa binmek hem çocuk için (Basınçtan kulak zarı falan patlayabilir) hem de bizim için (Sesten kulak zarımız patlayabilir) çok zararlı. Eğer bunu yapmıyorsak o zaman çocuklu aileler için uçaklarda ses geçirmeyen bir bölme yapılsın ve hepsini oraya kapatalım. Yolculuk boyunca birbirlerini delirtip dursunlar. Yok eğer bu da çok masraflı bir yolsa o zaman aileler çocuklarını hap verip uyutsunlar, rakı koklatsınlar  ya da bilmiyorum muskat falan yedirsinler. Ama lütfen onları uçakta ağlamayacak kıvama getirsinler. Çünkü bu tamamen bu ailelerin problemi ve ben paramla rezil olmak istemiyorum.  Her seferinde bu ağlamalar ve ciyaklamalar yüzünden çıkardığım kavgalar sonucunda da Ayşeciğe eriklerini vermeyen yaşlı ve mutsuz adam gibi damgalanmaktan da çok sıkıldım. Sessiz seyahat hakkımı arıyorum ve sonunda sosyopat olarak anılan da ben oluyorum. Uçakları geçelim mesela trende uyurken koridorda ‘gıgıgı’ diye koşup ‘gugugu’ diye bağırarak geri dönen çocukları ne yapacağız? Bir kere de değil 74 kere falan. Orası bir oyun parkı değil. Tren. Ve çocuğun koridorda koşamaz kardeşim. Bu kadar. Rahatsız olduğumu belli ettiğim halde onunla ilgilenmiyorsanız eğer kusura bakma ama burada problemli olan sensin. O çocuğun sesi sana neşeli geliyor olabilir ama beni uykumdan ediyor. Tut kucağında ver eline bir kitap, salma ortalığa. Ben orada onun çığlıklarını takip etmek zorunda mıyım? Kimseye zararı olmayan evcil hayvanları bile kafeslerinde seyahat ettirirken çocukların bu kadar serbest bırakılmasına karşıyım. Lütfen Ömür Gedik bu konuyla ilgili de bir şarkı yapsın ve gündeme getirsin. Tüm bekarları, tatile giderken ve dönerken huzur içinde seyahat etmek isteyenleri, çocuk sevmemenin de bir hak olduğunu düşünen bilinçli yurttaşları acilen göreve davet ediyorum.*

Yiğit Bey, üslubunuzda yakalamaya uğraştığınız ironiyi anlamaya çalıştım,  küçük ve domestik beynimle üçüncü gözümü açmayı başaramadım. Madem o kadar refah içindesiniz, diyorum ki bir özel jet alınız ve “Family Friendly” olmayan oteller var, oralarda konaklayınız. Ayrıca “nüktedanlık” ile faşizanlığı birbirine karıştırmayınız.  Bunlara “ı-ıh” diyorsanız, en güzeli, hepimiz el birliğiyle çocuklarımızı zehirleyelim, kökten çözüm olsun!

* Kaynak: dipnot.tv