Her ebeveynin maruz kalmaktan korktuğu, karşılaşmamak için kırk takla attığı sorular vardır ya... Beni yakından takip edenler zaten bu konudaki zafiyetimi bilirler. Rüzgar da, non-stop konuşan bir tip olduğundan bana bayağı zihin jimnastiği yaptırıyor sağ olsun. (Beyin jimnastiği nasıl yapılır? Sudoku çözmeden veya buğday çimi yemeden de alzheimer geciktirilebilir mi merak ediyorsanız buraya tık ve buraya… Okumaya devam et Bir zamanlar bir leylek hikayesi vardı… Ne güzeldi…
Biz, evde iş/para vs. konuşan çiftlerden değiliz. Zaten adam gibi sohbet edecek zamanı zor buluyoruz, o zamanda da bunları konuşmak tatsız geliyor. Ben, ancak çalışma hayatımda bir sıkıntım varsa, bu konuda Ümit'ten fikir almam gerekiyorsa anlatırım. Ümit de, çok stresli, sorumluluğu ağır bir mesleği olduğundan, sızlanmayı da hiç sevmediğinden, bendeniz onun işinden zerre kadar anlamadığım… Okumaya devam et Bu devrin adamı
Son bir kaç gecedir, Rüzgar'ın "Annemin kafasını nasıl allak-bullak eder, onu nasıl ters köşeye yatırırım?" temalı gece sorusu şuydu: - Anne, Deniz Öğretmenim var ya, babasından doğmuş! İnsan babasından nasıl doğar? Ondan önceki hafta da, bir sabah saat 06.30 sularında beni dürterek (aslında teperek) uyandırıp şu soruyu sormuştu: - Anne, insanın iki tane babası olabilir… Okumaya devam et Bitmeyen sorular… sorular… sorular…
Bodrum'a taşındığımızdan beri bir yürüyüş yapma, dağ bayır tırmanma merakı geldi bana. "Ne var ki bunda?" diyeceksiniz. Şu var, biz ailece yürümekten nefret ederiz. 300 yıldır ayağı yere değmeyen asilzadeler gibiyiz. Annem, cebinde son on lirası kalmış olsun, bir yere gitmesi gerekiyorsa o parayı taksiye verir, 9.99 yazdığı yerde iner taksiden. Kardeşim yeni yeni konuşmaya… Okumaya devam et Savulun leyn!
Bodrum'a taşındığımızda bir çok zorluk yaşadığımızı biliyorsunuz. Rüzgar'ın yeni okul-yeni çevre sancıları, gitmeler, gelmeler, kararlar, kararsızlıklar, yalnızlık hissi... Daha neler neler... Ama açıkça söylemeliyim, hiç bir şey beni "yerleşme" daha doğrusu "yerleşememe" evresi kadar yormadı. İzmir'deki evimiz, bayağı büyüktü, dolayısıyla biz o büyüklüğe göre yayıldıkça yayılmıştık. Bodrum'da ev bakarken şimdi oturduğumuz yer için "fena değil… Okumaya devam et Benim evimin Pinterest’ten neyi eksik 🙂
Şimdi biz Bodrum'dayız ya: Davulun sesi uzaktan "Burada harika bir hayatımız var, ortalık yemyeşil, kuşlar cıvıldıyor, hava mis, çocuk farklı milletlerden bir sürü arkadaş edindi, okulların bahçesi Benetton reklamı gibi, yumurtalar tavuktan, mandalinalar ağaçtan, yediğimiz önümüzde yemediğimiz arkamızda, tra la laaa!" şeklinde geliyor olabilir. Ama gerçek şu ki, büyük şehirlere alışkın olanlar için, küçük yerde yaşamak güvenden ziyade bir… Okumaya devam et Gözyaşlarımızı bitti mi sandın?
Sabah altı buçukta, yalpalaya yalpalaya uyandım. Zira bir haftadır migren kriziyle boğuştuğumdan, içtiğim ağrı kesiciler beynimi sünger gibi yapmış, bu durum mantığımın vücuduma makul bir şekilde hükmetmesini olanaksız kılmıştı. Isınma sorunumuzu hala çözemediğimiz için (evet, Bodrum, Avustralya gibi dört mevsim yaz olan bir yer değilmiş) çocuk uyanana kadar ortalık biraz ılınsın diye, salondaki klimayı açtım.… Okumaya devam et Hay ben bu modern ebeveynliğin….
Küçüklüğümde aşk/meşk olaylarına girdiğimi hiç hatırlamıyorum. Hele ki ilkokulda, öyle bir şeyin varlığından bile haberim yoktu. Ortaokul yıllarımda babaannemin evinin karşısındaki apartmanda oturan bir çocuğu çok beğenmeye başladım. O sıralar ben 14 falanım, o da 24-25 . Eve geliş saatlerine yakın, yazsa balkona, kışsa pencerenin önüne kamp kurar, bir kaç saniyelik saadet yaşardım. (Arabası sokağın… Okumaya devam et Kalp Ağrısı
Okulunun düzenlediği gezi kapsamında Zeki Müren Müzesi'ne giden Rüzgar, servisten iner inmez, nefes nefese, yaptıklarını anlatmaya başlar: - Anne, biz müzeye gittik. Bir servise sığmadık, üç minibüse bindik. Ben falancanın yanına oturdum, yolda çişim geldi bla bla bla bla... - Ne müzesine gittiniz Rüzgar'cım? - Müzikçi adamın müzesine... (Çocuk iki yaşından beri operaya gidiyor, bale… Okumaya devam et Öpsün seni Zeki Müren!
Rüzgar'ın 22 aylıktan beş yaşına kadar aynı kreşe devam ettiğinden ve öğretmenlerini birer eğitimciden çok, bir abla, neredeyse anne gibi benimsediğinden bahsetmiştim daha önce. Şeker Portakalı Anaokulu, belki de benim annelik yaşantımın en büyük şanslarından biri oldu. Öğretmenleri ile kurduğumuz sağlıklı iletişimle Rüzgar'ın gelişimsel problemlerinin üstesinden sancısız bir şekilde geldiğimiz gibi, aynı zamanda Bodrum'da kuracağımız… Okumaya devam et Şimdi Bodrumlu olduk, sokakları doldurduk 🙂
ruzgarligunlervegeceler.com 